De maandag is traditioneel de dag van het begin van de werkweek. Voor de werkloze maakt het veelal niet meer uit welke dag van de week het is. De dagen lijken allemaal op elkaar.
De maandag. Als je in het arbeidsproces bent opgenomen, dan baal je vaak van die dag. De werkweek begint weer. Je wacht op het mannetje met de zaag die op woensdag voorbij komt en daarna kijk je uit naar de vrijdagmiddagbedrijfsborrel.
Daar heb ik als werkloze geen last van. Want voor mij zijn er geen werkweken meer. Alleen weken met sollicitatieverplichtingen. Voor mij maakt het niet zoveel verschil meer of het maandag woensdag of zondag is. De dagen gaan op elkaar lijken. Sterker nog, soms weet ik echt niet meer op welke dag van de week we leven. Dan moet ik op een krant of op teletekst kijken welke datum het is. Dan kan ik nagaan naar welke naam de dag luistert.
Vandaag is het weer maandag. Ik stuur wat "ik zoek werk" berichtjes op Twitter, kijk of er nog vacatures zijn waarop ik kan solliciteren, ik speel nog eens wat op Linkedin. Maar eigenlijk neem ik het zelf niet meer serieus. Jobcoaches en andere bemiddelaars kunnen beweren wat ze willen, maar als 55-plusser ben je vrijwel kansloos op de arbeidsmarkt. Maar dat kunnen zij natuurlijk niet van de hoge toren gaan roepen. Het is hun werk, daar verdienen zij hun geld mee. Ze moeten de werkloze hoop blijven geven en blijven aanzetten tot solliciteren.
Ondertussen voelt de 55-plusser zich 'aan de kant' gezet. Ik hoor van 'mijn regering' dat het wenselijk is dat ik langer doorwerk dan mijn leeftijdgenoten dat in het recente verleden gewend waren. En ik hoor op de radio een brallerige student opkomen voor de belangen van 'hardwerkende Nederlanders'.
Het is maandag en de eerste natte sneeuw is gevallen. Het is een trieste maandag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten