12 april 2013

Werkman is niet meer werkloos

Werkman is niet meer werkloos
Het stond er altijd vrij duidelijk "Werkman is Werkloos". Een 50-plusser die op alle manieren probeert een baan te verwerven, maar zich al bij de verzending van een sollicitatiebrief kansloos voelt. Horden professionals hebben zich over het geval Werkman gebogen. Werkman moest gaan Linkedinnen en Twitteren, de cv van Werkman was te traditioneel. Alles heb ik gedaan om mij aan de mores van de moderne recruiting-services aan te passen. Heb zelfs overwogen de brieven met parfum te besprenkelen, maar digitaal verstuurde brieven ruiken niet. Na twee jaar was ik nog geen meter dichter bij een baan gekomen.




Langdurig werkloze vijftiger
Het UWV gaf mij te verstaan dat zij mij rekende tot de groep gebutste 50-plussers. Ze drukte mij op het hart dat ik me nu ook moest openstellen voor minder passende banen. Ik kreeg al mails dat ik een opleiding kon krijgen als beveiligingsmedewerker: in een museum of in een filiaal van Albert Heijn met een V op de revers belangrijk lopen doen. De moed zakte mij bijkans in de schoenen.



In februari ging ik op vakantie naar een ver buitenland. Ik had het UWV niet ingelicht over deze vakantie, want dat moet je eigenlijk wel doen. Net als je je eigenlijk ook ziek moet melden als je ziek bent. Mijn vader zou dat hebben gedaan, maar ik geloofde dat wel.

Vervullen sollicitatieplicht
Op een warme avond op dat tropische balkon
zat ik te bedenken dat ik die week nog aan mijn sollicitatieplicht moest voldoen. Op Internet zocht ik lukraak naar advertenties die misschien enigszins passend genoemd zouden kunnen worden. Daarop stuurde ik een briefje naar een organisatie waar de werk- en reïntegratiecoaches geen brood van lusten. Tien regeltjes: dit is Werkman, Werkman zag uw advertentie, Werkman heeft dit, dit en dat gedaan. Werkman denkt dus dat hij uiterst geschikt is voor die functie. Klaar! 


Twee weken later stond ik in de vroege ochtend in een gure noordoostenwind bij een tramhalte in Amsterdam: de vakantie was voorbij. Het UWV om de tuin geleid, maar ik nog steeds werkloos. 


Eenmaal thuis, zo rond koffietijd, ging de telefoon. De adverterende organisatie had mijn brief ontvangen en wilde mij graag uitnodigen voor een gesprek. Ik zei direct dat ik daar heel erg enthousiast over was en dat ik zeker op het voorgestelde tijdstip aanwezig zou zijn. In alle eerlijkheid: ik had geen idee waarop ik precies had gesolliciteerd, en ook pakte ik de atlas erbij om te zien waar die plaats nu eigenlijk lag. Bleek op meer dan anderhalf uur autorijden van huis.




Ik ben gegaan. Men zei me dat ik de perfecte brief had geschreven, sober, maar inhoudelijk wel de functie dekkend. Ik ging de strijd aan met zes andere kandidaten. Een week later was ik aangenomen. Het kan snel gaan.





Nieuwe baan  - einde weblog
Dit is dus het einde van weblog "Werkman is Werkloos". Ik werd gelezen. Ik werd uitgenodigd door kranten, radio en tv om bij te dragen over een item over dit onderwerp. Ja lekker! Ik zocht een baan, geen publiciteit. Ook al had dat misschien daarbij wel kunnen helpen. Maar hoever moet/wil een mens gaan??
 

Achter alles wat ik op dit weblog heb geschreven over de positie van 50+ werklozen blijf ik onverkort staan. De positie van de 50+ werkloze is vrij hopeloos. De werk- loopbaan- en reïntegratiecoaches kunnen mooi praten, maar hun oplossingen kunnen ook van Internet worden gehaald.




Het enige wat een 50-plusser naar mijn mening nodig heeft is inspiratie. Dat hij oprecht geloof en perspectief krijgt op een betere toekomst. Geen kruideniers die lopen te miezemuizen over het aantal pagina's dat een CV zou mogen bevatten en beweren dat Linkedin voor iedereen hét instrument is in de zoektocht naar een nieuwe baan en je adviseren dat je rechtop moet zitten bij een sollicitatiegesprek. Dat zeggen ze alleen maar om hun eigen een positie op de arbeidsmarkt te rechtvaardigen.

Genoeg nu. Ik moet naar mijn werk... de bloemen zijn voor de secretaresse!








13 februari 2013

Het UWV en Werkverschaffing 3.0

Het UWV verliest in haar dienstverlening de doelgroep uit het oog. Het lijkt erop dat ze met oogkleppen op geloof houden in de weg die zij bewandelen: strenge aanpak van werklozen. En wat vindt de werkloze? Doet zijn mening er ook toe? Vindt het UWV de mening van de werkloze überhaupt wel de moeite van het beluisteren waard?

Vannacht lag ik wakker van het UWV. Daar ga ik morgen iets over schrijven, zo bedacht ik. Toen ik vanmorgen de krant opsloeg was ik niet de enige die UWV als onderwerp had. Jan Tromp schreef in de de Volkskrant over het groteske digitale loket werk.nl In de ankeiler: "Loopt het UWV niet door op een doodlopende weg"?





Negatieve houding UWV
De doodlopende weg gaat niet alleen op voor werk.nl In heel haar houding en voorkomen straalt UWV strengheid uit. Het heeft als missie om werklozen zo snel mogelijk weer aan het werk te helpen. En lijkt er in haar "tone of voice" vanuit te gaan dat de werkloze de ww als een aangenaam carnavalsfeest beschouwt. Het UWV heeft een negatieve houding ten opzichte van haar cliënten, want zo worden we genoemd.

Ik kreeg gisteren weer een uitnodiging voor een evaluatiegesprek. Dan zou je verwachten dat er een tweegesprek komt over wat je goed en slecht vindt van elkaar. Maar het UWV grossiert in versluierend taalgebruik. Uit het begeleidend schrijven blijkt dat het niet meer en niet minder is dan een controlegesprek. Nergens staat in de agenda dat er ruimte is over de door cliënt ervaren bejegening. Hoe vervelend die is zullen de werkcoaches zelf straks ook merken als zij op straat worden gezet: in de komende jaren worden bij UWV 5000 medewerkers de laan uitgestuurd.

Werklozenbestaan zet je buiten de maatschappij

Het UWV loopt ook hier door op een doodlopende weg. Nadat ik 25 jaar heb gewerkt werd ik ineens ontslagen. Het lijkt erop alsof UWV niet wil geloven dat ik er alles aan doe om zo snel mogelijk weer aan de bak te komen. Het werklozenbestaan is heel erg! Je wordt buiten de maatschappij gezet, je telt niet meer mee. In je werk kun je euforisch worden als je samen met je collega's weer een klus hebt geklaard. Dat heb je als werkloze niet meer. De trots verdwijnt, het zelfvertrouwen verdwijnt. En op al deze ellende stapelt het UWV dan ook nog eens zijn strenge houding.

Gisteren kwam er via dat digitale loket dus dat opbeurend bericht van mijn werkcoach binnen, met de achteloze toevoeging: "Houdt u er wel rekening mee dat gezien de duur van de ww inmiddels ieder werk passend is."



UWV organiseert werkverschaffing 3.0

Terug naar de krant van vandaag, waarin Jan Tromp een gesprek heeft met Fred Paling, lid van de Raad van Bestuur van het UWV. Ze hebben het over de totale mismatch tussen wat de werklozen allemaal willen/kunnen en het werk dat UWV via hun zoekmachine op werk.nl aanbiedt. Diens woordvoerder mengt zich in het gesprek: 




UWV organiseert de werkverschaffing 3.0! Laat ze mij maar snel een lijst met banen opsturen, dan zal ik daar wel iets uit kiezen.  Bevrijd me van het UWV!!

Het UWV zou naar mijn idee moeten motiveren en inspireren. Het UWV komt in haar workshops niet verder dan " training sociale media", "sollicitatietraining" en "leren netwerken". Veel beter is  als ze mensen gaan samenbrengen die samen nieuwe wegen gaan bewandelen om werk te vinden. Dat ze weer geloof krijgen in hun eigen mogelijkheden. Samen durven ze ook meer. Als UWV dat doet slaan ze wellicht een perspectiefrijke weg in. 



Update: 15 februari.

UWV krijgt ook pluimen.
Dat ik al bijna moet kokhalzen alleen al bij de gedachte aan de bezoeken en berichten van het UWV, wil natuurlijk niet zeggen dat er niemand is die wel baat heeft of baat denkt te hebben bij het werk van het UWV. Dergelijke geluiden wil ik u natuurlijk niet onthouden.
Ik ben de beroerdste niet. (de Volkskrant, 15 februari 2013)








05 februari 2013

Friesland gaat ook 50 plussers aan het werk zetten?

In Friesland gaan ze vanaf morgen werklozen die een bijstandsuitkering aanvragen meteen aan het werk zetten.

Ik kijk uit het raam. Het hagelt en het waait. Het is vies weer. Echt een dag voor vuile berichten. Ik neem een kop koffie en pak de krant en lees wat kleine berichtjes. Zie je wel? Daar is een vuil ANP-bericht!



Ter verkleining van de bureaucratie rond de re-integratie worden in Friesland in 13 gemeenten werklozen die zich melden voor de bijstand meteen weer aan het werk gezet. Deze zin heeft een dubbele klankkleur. Enerzijds geeft het verlichting: verkleining van bureaucratie. Anderzijds heeft de zin een dikke muffe jaren dertig crisismaatregel-geluid: werklozen worden aan het werk gezet.

Het is een proefproject. Naar mijn idee een project dat om allerlei redenen de moeite waard is om te volgen. Wat mijn segment betreft ben ik benieuwd naar wat ze met de werkloze 50-plussers, die zich na drie jaar WW bij de sociale dienst komen melden, gaan doen. Al die jaren zijn ze door werkgevers niet goed genoeg bevonden om te werken. En nu zal de gemeente ze 'wel even' werk verschaffen. 


Ik hoop dat correspondenten uit Friesland ons nauwgezet op de hoogte houden hoe fijngevoelig de gemeenten deze taak ter hand nemen.

08 januari 2013

Waarom zouden ouderen demotie accepteren?

Moeten ouderen demotie accepteren?

Vandaag schrijft Peter de Waard in de Volkskrant een column over ervaring en de rol die dat speelt op de arbeidsmarkt. U begrijpt dat zijn betoog mij slecht uitkomt, want ik moet het juist hebben van die ervaring.

De werkloze 50-plusser die inmiddels zijn heil heeft gezocht in het ZZP-schap heeft zijn uurtarieven al lang naar beneden bijgesteld. Ik hoor daar dramatische voorbeelden van. Maar ook zij slepen daarmee niet hun gewenste opdrachten binnen. Ik vraag me dan ook af of aanpassing van de salarissen van oudere werknemers inderdaad leidt tot een grotere participatie van 50-plussers op de arbeidsmarkt. Wat gaan we doen als we de demotie als beleidsregel aanvaardbaar vinden en daarna blijkt dat deze aanpassing absoluut niet bijdraagt aan het veronderstelde effect? Dan zitten de oudere werknemers als ze toch worden ontslagen wel mooi met een lagere WW (en straks ook al kortere)uitkering. Ook als gevolg van het voorgespiegelde vergezicht van een baan tot zijn 67ste.

Dan ben je toch maar mooi bij de neus genomen door die mensen voor wie werkloosheid in hun leven vrijwel zeker nog nooit een rol heeft gespeeld. En een salarisaanpassing naar beneden kunnen zij wellicht ook beter in hun leven inpassen dan iemand die privé niet zo ruim kan budgetteren.


Hieronder de opvatting van Peter de Waard (Volkskrant, 8 januari 2013)


 

 

07 januari 2013

Getapte jongens mogen banen behouden

In NRC Handelsblad van 5 januari was de economie-katern speciaal gewijd aan werkloosheid en hoe we meer kans kunnen maken om een baan te krijgen of te behouden.

UWV

In de kolommen werd mijn twijfel over het werk van het UWV door een aantal mede-werklozen gedeeld. Twee uitspraken die ik er in dit verband (slechts ter illustratie) uitlicht zijn de volgende:








Waarvan akte.


kennis behouden en demotie
Elders in het katern worden in een bijdrage van Ariane Kleijwegt drie manieren genoemd om de kans op een baan te behouden. De eerste is een vrij bekende: blijf je kennis onderhouden, blijf je zelf ontwikkelen. De tweede is dat oudere werknemers genoegen moeten nemen met demotie: ga tegen een lager salaris werken. Cap Gemini Nederland was er vandaag als de kippen bij om oudere medewerkers voor te stellen 10 % salaris in te laten leveren, anders volgt er een reorganisatie die banen gaat kosten.
 

Is het niet ook CAP Gemini die in deze tijden van kantoorgebouwoverschotten meent een spiksplinternieuw hoofdkantoor aan de A2 bij Leidsche Rijn te moeten betrekken???


slijmen bij de baas
De  mooiste, maar ook bedenkelijkste quote kwam uit de mond van een voormalig personeelsadviseur van ABN AMRO Kilian Wawoe, tegenwoordig onderzoeker aan VU te Amsterdam.






Het advies om te blijven hangen op borrels en te slijmen bij je bazen!!!



Slijmen met de baas


Dat soort mensen valt vaak in de smaak bij de bazen, maar hebben bij collega's vaak een minder goed rapport. Nu gaan we natuurlijk een vloedgolf aan getapte jongens signaleren op de vrijdagmiddagborrels!! Graag verneem ik uw berichten. Ik weet al eens niet meer wat bedrijfsborrels zijn...

17 december 2012

Is langdurige werkloosheid persoonlijk falen?

Afgelopen zaterdag (15 december 2012) schreef Paul de Beer in de Volkskrant een stuk onder de kop Waar blijft het masterplan tegen de werkloosheid? Hij beschrijft een verschil in de benadering van de analyse van de werkloosheid in de jaren tachtig en die van vandaag.

Ik licht beide passages er even uit.


Werkloosheidsanalyse in de jaren tachtig:




Werkloosheidsanalyse anno 2012:


Persoonlijk falen
Vooral de uitsmijter "als werklozen langere tijd werkloos blijven, is dat een teken van persoonlijk falen", is raak. Zo voel ik dat ook. Men probeert mij op de mouw te spelden dat er wel werk is, maar dat ik nog niet de juiste vaardigheden heb om op de huidige arbeidsmarkt succesvol te kunnen zijn. Niemand die hardop durft te zeggen dat die banen er helemaal niet zijn en dat 50-plussers vrijwel kansloos zijn op de arbeidsmarkt. Waarom is dat zo?

We worden naar allerlei vaardigheitrainingen gestuurd, we moeten bijspijkeren, we moeten leren omgaan met sociale media, moeten aanbevelingen vragen op Linkedin, we moeten actief leren netwerken. 


 

Het plaatje en het onderschrift bij dit stuk is illustratief: Werkloze 55-plussers leren 'netwerken' bij het UWV. Gelooft u het?? En wat levert het op???

07 december 2012

Moeten werkzoekenden zich op sociale media manifesteren?


Deskundigen zeggen dat we ons als specialist moeten profileren op de sociale media. Is dat wel zo nuttig? Waar is de waardering voor het luisterend oor?

Specialistenforums handig?
Eén van de mogelijkheden om onze kansen op een baan te vergroten, zo wordt ons alom verteld, is om actief deel te nemen aan online forums, op Twitter en Linkedin. Daar kun wij ons als specialist 'neerzetten'. Iedereen meent daarom overal nieuwe onderwerpen te moeten aansnijden en vervolgens aan elke lopende discussie ook nog eens zijn eigen zienswijzen en wijsheden toe te moeten voegen. Overal worden discussies gevoerd die vaak over alles en drie keer niks gaan. Ik neem dat de deelnemers niet kwalijk. Wat moeten ze anders als elke deskundige op het gebied van de sociale media, elke werkcoach en elk boek met sollicitatietips ons in die richting wijst.
 

ongewenste gevolgen
Dit alles heeft naar mijn idee twee ongewenste gevolgen. Binnen de kennisplatforms is het meer en meer zoeken naar kennisbijdragen die er echt toe doen. Columns, artikels en discussiebijdragen die gewicht in de kennisschaal leggen dreigen ondergesneeuwd te raken door deze overvloed aan de profileringsdrift en -ook niet te ontlopen- sluikreclame.



Luisteren geen waardevolle eigenschap?
Het tweede gevolg dat ik ook zeer onwenselijk vind is dat een andere, in bedrijven en organisaties ook zeer aardevolle eigenschap er helemaal niet meer toe lijkt te doen. De man of vrouw die kan luisteren, die nieuwe kennis weet te organiseren en toe te passen. Het zijn 'de stillen'. Zij zijn niet van de discussies, maar van de mouwenopstroperij. Weten de deskundigen daar ook geschikte sociale media voor?

03 december 2012

Is maandag jippydag of baaldag?

Maandag: Jippydag of baaldag?

De maandag is traditioneel de dag van het begin van de werkweek. Voor de werkloze maakt het veelal niet meer uit welke dag van de week het is. De dagen lijken allemaal op elkaar. 





De maandag. Als je in het arbeidsproces bent opgenomen, dan baal je vaak van die dag. De werkweek begint weer. Je wacht op het mannetje met de zaag die op woensdag voorbij komt en daarna kijk je uit naar de vrijdagmiddagbedrijfsborrel. 

Daar heb ik als werkloze geen last van. Want voor mij zijn er geen werkweken meer. Alleen weken met sollicitatieverplichtingen. Voor mij maakt het niet zoveel verschil meer of het maandag woensdag of zondag is. De dagen gaan op elkaar lijken. Sterker nog, soms weet ik echt niet meer op welke dag van de week we leven. Dan moet ik op een krant of op teletekst kijken welke datum het is. Dan kan ik nagaan naar welke naam de dag luistert.




Vandaag is het weer maandag. Ik stuur wat "ik zoek werk" berichtjes op Twitter, kijk of er nog vacatures zijn waarop ik kan solliciteren, ik speel nog eens wat op Linkedin. Maar eigenlijk neem ik het zelf niet meer serieus. Jobcoaches en andere bemiddelaars kunnen beweren wat ze willen, maar als 55-plusser ben je vrijwel kansloos op de arbeidsmarkt. Maar dat kunnen zij natuurlijk niet van de hoge toren gaan roepen. Het is hun werk, daar verdienen zij hun geld mee. Ze moeten de werkloze hoop blijven geven en blijven aanzetten tot solliciteren.

Ondertussen voelt de 55-plusser zich 'aan de kant' gezet. Ik hoor van 'mijn regering' dat het wenselijk is dat ik langer doorwerk dan mijn leeftijdgenoten dat in het recente verleden gewend waren. En ik hoor op de radio een brallerige student opkomen voor de belangen van 'hardwerkende Nederlanders'.

Het is maandag en de eerste natte sneeuw is gevallen. Het is een trieste maandag.

01 december 2012

50-plussers als doelgroep

Wij als 50-plussers vormen een interessante groep om bestudeerd te worden. Kansloos op de arbeidsmarkt. Of toch niet? Kansrijk binnen de marketing: een marketing studie naar 50+ en slapen. Jazeker, u leest het goed: slapen!

UWV en inspiratie
In de Volkskrant van 1 december vertelt Frank Kalshoven dat hij op een door het UWV georganiseerde inspiratiebijeenkomst is geweest. Ik zal het u eerlijk zeggen. Ik ben er niet geweest. Maar ik wist ook niet dat het was. En had ik het geweten, dan was ik vast niet gegaan. U weet hoe ik denk over het UWV. UWV en inpiratie dat zijn woorden die in mijn beleving niet samengaan. Ik heb u daar in eerdere bijdragen al over verteld.

Nu weet ik dat UWV graag bijeenkomsten voor ons 50-plussers organiseert, waarbij we worden gestimuleerd om alle moderne vormen van baanverwerving te gebruiken. Ik heb dat soort trajecten al meerdere keren meegemaakt, ik heb mijn Linkedin-profiel op 100 procent staan, sinds 29 november zitten er,aldus Linkedin, 11048 nieuwe personen in mijn netwerk. Al gaat de lift met grote snelheid van de eerste naar de tweede verdieping, mijn inspirerende pitch is al afgerateld voor dat de lift zijn bestemming heeft bereikt. Ik word er zelf moe van. Maar een baan heeft al dat moois nog niet opgeleverd.

Kalshoven is dus wel geweest. Niet als werkloze, maar als prater. Hij leerde op deze UWV-bijeenkomsten dat de 50-plusser helemaal niet star is, best bereid is om voor een nieuw baan te reizen en zelfs om salariseisen te temperen. Ook dat was voor ons al 'oud nieuws'. We moeten dan maar hopen dat er vele beleidsmakers en werkgevers in de zaal zaten toen Kalshoven zijn 'slodderwetenschappelijke enquetes' uitvoerde. Dat het hen maar heeft mogen inspireren.






50-plussers en de slaapmarkt


Er worden meer inspiratiebijeenkomsten over ons 50-plussers gehouden. Maar dan gaat het in onze hoedanigheid van consument. Bureauvijftig organiseerde samen met de Persgroep een sessie over 50+. Dat bureau heeft ten behoeve van Auping een onderzoek naar ons soort uitgevoerd. Slapen en 50-plus dat lijkt wel goede combinatie te vormen. Of toch niet? Ook onder marketeers blijken nog wel wat misverstanden te bestaan over wat en wie we zijn. Bekijkt u deze leuke presentatie maar eens op uw gemak. Dat stukje Nordic Walking kan morgen ook nog wel....
 

Bekijk hier de presentatie van Arjen in 't Veld  en Karin Kraima op de Advertiser's Academy: Kansen op de 50+ markt


21 november 2012

Mogen werkloze 50-plussers gelukkig zijn?

In de Volkskrant van 21 november schreef Peter de Waard een column waarin de vraag of een werkloze ook 'domweg gelukkig bij de UWV' mag zijn centraal staat. Hier heb ik verder geen letter aan toe te voegen!